Μπορεί ένας γαιδουράκος να μιλήσει και να πει το παράπονο του σε ένα λιθάρι και το λιθάρι να το ακούσει; Όλα μπορούν να γίνουν με τη βοήθεια της ποίησης! Αν μπορούσαν και οι άνθρωποι να ακούσουν!!!!

ΠΑΡΆΠΟΝΟ ΓΆΙΔΑΡΟΥ

Γάιδαρος μόνος, σκεφτικός, μιλά σ` ένα λιθάρι

τρέχουν τα δάκρυα καυτά και δρόμο έχουν πάρει .

___Κάποτε ζούσαμε μαζί, περνούσαμε ωραία

γάιδαρος με τον άνθρωπο, στην φύση, μια παρέα

___Κουράγιο γαϊδουράκο μου και φτάνουμε στη χώρα.

άκουγα, θ` ανεβάσουμε μαζί την ανηφόρα.

___Κι όταν του βάρους κόπωση, η δύσκολη η στράτα

έφερνε δίψα στο κορμί, το λέω, ορθά σταράτα.

Πρώτος στο δροσερό νερό ο άνθρωπος με πάει

κι ύστερα εκείνος στην πηγή, γέρνει και ξεδιψάει.

Στα μάτια μιας μελαχρινής γαϊδούρας είδα τ` άστρα

και το παχνί μου φάνηκε παλάτι μ` άσπρα κάστρα.

Το γκάρισμα της έμοιαζε όμορφη μελωδία

κι οι δυο μαζί της λυρικής κάναμε χορωδία.

Το λένε επί τέσσερα το νέο το γαϊδούρι

κοράκου έχει τη φωνή, φώτα σε κώλο μούρη

κι όταν η κόρνα του χτυπά γκαρίζει και φωνάζει

μ` άλλα γαϊδούρια σαν βρεθεί, χάβρα ο κόσμος μοιάζει.

Σηκώνει διπλοσάμαρο τον άνθρωπο πηγαίνει

σε coffee bar, φραπέ και nes, με κρέμα παραγγέλνει.

Λεβέντης ήταν μια φορά, ευθυτενής σα βίτσα

τώρα προγούλια και κοιλιά σα φουσκωτή βαλίτσα.

Τρώει κι ο νέος γάιδαρος χορτάρι εξελιγμένο

από το βενζινάδικο, δεν είναι φυτρωμένο

κι όταν το διπλοκάμπινο σπινιάρει και σαλτάρει

σε τόπους κακοτράχαλους τα πέταλα κλατάρει.

Μάτια δεν έχει και αυτιά μεγάλα να γνωρίσει

πως να κινήσει με το σεεε!! και ψουου!! να σταματήσει.

Σε δέντρο που δεν έφταιγε επάνω την αράζει

χρέη ζημιές, μνημόνια, διπλά τα λογαριάζει!

Η πέτρα η αμίλητη που ξαφνικά μιλούσε

__Αχ!! Γαϊδουράκο!! έλεγε κι αλήθεια απορούσε!

Ο Χρυσοκόμης μειδιά ο κισοστολισμένος

γενειοφόρος διφυής του Δία χαϊδεμένος

σηκώνει κάνθαρο ψηλά οίνου γλυκού ο δότης! 

 ___Ευοί ευάν, ω φίλτατοι! Σάτιρα, είναι γνώστης!

Ποίημα εικαστικό (C) ΘεοδοσίαΑργυράκη- Ασαργιωτάκη 

Το ποίημα "Παράπονο γαιδάρου"

έχει τιμηθεί με Α! Βραβείο σε πανελλήνιο λογοτεχνικό διαγωνισμό του ΕΠΟΚ.